velez

Ezaguna da hiru pertsona itsuk, elefante baten zenbait zati ukitzea utzi zieten ondoren, animaliari buruz eskatu zitzaizkien definizioak kontrastatzen dituen narrazio klasikoa.

Gaspar Ezkurra, nire aita, Unión Cerrajerako enplegatua izan zen eta betebehar desberdinak burutu zituen lantegian. Besteak beste Aprendizen Eskolako irakasle izan genuen, eta enpresan UCEA kirol elkartea sortu zuen, 1948an. Ezaguna den moduan, urte hartan inauguratu ziren Zaldispeko kirol instalakuntzak eta haien inguruan eraiki zen elkartearen ekintza, batez ere futbol mailan. Giro hartan ni ere futbol zaletu nintzen eta 1957an, 16 urterekin, UCEAn hasi nintzen futbolari gisa. Handik Mondrara eman nuen salto 1960an.

Edozein lantegiren ezinbesteko inbertsioa ondare higigarritan egin behar da, lantegia ibiliko bada. Arrasateko Udalak ere, XIX.eko ekonomian oso alaitsu ibili ez arren, hala egin behar zuen eta udal balantzea koadratu ahal izateko inbentarioa burutzea zegokion. Gaur egun, suposatzen dut, egingo duen bezalatsu.

“Amaika Gazte” taldea genuen argazkikoa, Arrasateko lagun talde batean osatua, bertakook ere ziren “Txakoli” ekipoaren kontra aritzeko. Non? Eskoriatzako futbol zelaian. Noiz? 1960 inguruan. Partidu bakarra izan zen. Eta inork ez du gogoratzen nola amaitu zen partidua, nahiz eta bakoitzak uste duen beraren alde izan zela. Behintzat, izenak adieraziko ditut.

Bizitzan, okertzeko beldurrik gabe jakiten duzu nori aplika diezaiokezun pieza bakarreko pertsona izatezko kalifikazioa. Euren jokabideagatik, solaskidearekiko hurbiltasunagatik eta zintzotasunagatik identifika ditzakezu. Eta pozten zara hori egin ahal izateaz, une horretan uste duzulako oraindik badela gizarte-birsortzerako itxaropena, nahiz eta helburua oso urrun egon daitekeen.

Kontsumoen gainekoa izan ohi da betidanik zergetako diru iturririk emaritsuena, maila guztietan. Horregatik udal agintariek modu bereziz zaintzen zuten arlo hori eta alondegiko produktuak ziren gehien errebisatutakoak, handik ateratzen baitzuen udalak diru funts handia urteko gastuei aurre egiteko. Alondegiko kudeaketari buruzko arautegia begi zorrotzez egiten zuten agintariek.

Arrasateko Miguel Madinabeitiak asko eta asko idatzi zuen garaiko agerkarietan. Bere lumak denetariko gaiak islatu zituen, gehienak zorroztasun handiarekin burutuak. Historia zalea zen eta sasoiko historiologiak ahalbideturiko metodologia erabiliz, iraganeko datu piloa eskaini zigun Arrasateko historialariak. Dibulgatzaile handia izan genuen Madinabeitia eta horrek ospea eman zion. Eta errekonozimenduak ere iritsi zitzaizkion. Adibidez, “Artistas guipuzcoanos” izeneko sailean, Donostiako “La Voz de Guipúzcoa” egunkariak toki bat eskaini zion 1891ko azaroaren 19an Madinabeitiari. Dakusagun zer zioen egunkariak:

Nork esan lezake argazkikoa Garagartzako plaza dela? Egutegian gora egin beharko genuke, 1915era arte, ikuspegi hori gure begien aurrean edukitzeko. Nortzuk izango ziren argazkiko umeak? Argazkia, urte hartan publikatutako "Guipúzcoa.1915" aldizkaritik dago aterata eta balio digu garaiak aldatzen doazela gogoratzeko. Eta nola!

Juan Ibañez de Mondragónen heriotzan, horren biloba-loba zen Juan de Mondragón kardinalak hartu zuen lekukoa Patronatuaren buruzagitzan eta eskuratu zuen Santa Cruz de Rivadullako basetxearen jabetza. Juan Carlos Guerrari bere “Ensayo de un Padrón Histórico de Guipúzcoa (según el orden de sus familias pobladoras)” irakurriaz, kardinalaren testigua bere anaia Pedro Mondragón kalonjeak eskuratu zuen.

Arrasateko Mondra futbol ekipoak atezain onak izan ditu historian zehar, gogoangarriak. Juan Madinabeitiak, “Mosholo” edo “Manuka” gaitzizenekin ere ezagututakoak, denbora tarte bat bete zuen Mondraren atea zaintzen, eta ospe handia lortu zuela esan daiteke, herrian eta inguruko futbol zelaietan.